Bugünlerde kendimi borusu tıkalı lavabo gibi hissediyorum. Çok şey var yapmak istediğim, ama o tıkanık noktada takılıp kalıyor. Bişey lazım itsin, açsın o tıkanıklığı. Ondan sonra sanki inanılmaz işler başarabileceğim gibi geliyor.

Geçen hafta sonu sınavlarla geçti. Öyle yoruldum ki, Pazar günü eve dönünce oğlumun odasında yanında uzanırken 2 dakikada uyuyakalmışım. Hakkı gelip üzerimi örttüğünde kollarım üşümüş, o ince battaniye kollarıma değince sıcacıklığını hissedip gözlerimi açmış, ardından yine dalmışım. 

Evimizdeki revizyon tamamlanmak üzere. Yaptıklarımızın hepsi içime sindi. Ne kadar çok şey çıkardık evimizden kullanmadığımız. Hepsini apartmanın önüne bıraktık güzelce, alanlar var biliyorum, satıyorlar, herkesin ekmek parasını kazanma biçimi farklı işte.

Önümüzdeki hafta sonu Çağan'ın doğum gününü kutlayacağız evde arkadaşlarıyla. İlk evde doğum günü olacak. Planlar hazır, sıra uygulamada.   Çok güzel olmasını istiyorum her şeyin. Kendimin yaptığı şeyleri bitince hatırlamak mutluluk veriyor.

Dün gece evin erkekleri uyuduktan sonra küçük odamızda oturdum. Bir sürü fotoğraf çektim, öyle boş boş duvarlara baktım. Valla hafifliyorum  boş boş duvarlara, tavana bakınca. Herkese tavsiye ederim.        

Yılın bu zamanlarında bizim İzmit'teki evimiz çok güzel oluyor. İzmir'e gelmeden önce her bahar Mayıs ayı gibi giderdik düzenli İzmit'e.  Araya doğumlar girdi ard arda. Bozuldu düzenimiz. Az kaldı, inşallah gideceğim yine Mayıs sonu gibi.

Öyle çok fotoğraf var ki yüklemek istediğim bloğa. Bir tembellik ki üzerimde gitmiyor. Eve İkea'dan aldığımız her mobilyayı oğlumuzun monte ettiği vidolar var daha... Abartmıyorum canım, bildiğin yapıyor bu işleri. Bursa'ya gittiğimizde bir yapı marketten sırf  o istedi, elbet lazım olur diye küçük bir matkap aldık vidaları monte için. Nasıl yaradı işimize nasıl. Her kullandığımızda teşekkür ettik. Hele babası "Babacım iyi ki alalım dedin, bak nasıl çabuk bitiyor işlerimiz" diye kaç kez söylemiştir acaba....