Bazen kelimeler yığılır kalır içimizde. Anlatmak isteriz, yazmaya çalışırız ama çıkmazlar oldukları yerden. Hele bilgisayarın karşısındayken tam dökülecekken kelimeler, çocuğunuz gelir "hadi anneeee elim sende oynayalım, ne zaman bitecek işin" derse oldukları yerden hiç çıkamaz sözcükler. Şimdilik kalsınlar, elbet günü gelince dökülürler.
Canım sevgilim, dün akşam ne kadar mutlu ettin beni, bilmem yeterince ifade edebildim mi? Sanki ara ara göz göze gelince anlıyorsun sen beni.
Ve sen oğlum. Doğduğun andan itibaren hep güzelliklerle dolu ilhamlar verdin bana. Bambaşka bir yaşam enerjisi. Sana da çok teşekkür ederim. Ayrıca minik oğlum aslında bu kadar büyük değilsin. Fotoğrafta sanki 7-8 yaşında küçük adam gibi çıkmışsın ama 4,5 yaşında küçücük oğlumuzsun sen.
Akşama bir eve geleyim. Seni bir kez koklayayım, sarılayım bişeycim kalmaz oğlum. Bu üzüntüm uçar gider, hatta evden içeri girmez bile. Oh yazdım rahatladım
YanıtlaSilAnnen.