İnsan yaşadığı şehri, yürüyerek tanıdımı sever ancak. Yoldan geçen insanlarını, gökyüzünü, sokaklarını, yeşilini, köpeklerini, kedilerini görür de çokça ısınır kanı. Belki de yürüdükçe açılır insanın zihni, daha net görmeye başlar her şeyi.
Cumartesi günü ne yapalım diye düşünürken, Alsancak'tan vapura bindik, Karşıyaka'da indik. Deniz bize paralel yürüdük uzun uzun. Gördüğümüz ilk parkta doya doya oynadık. Dönüşte simit alıp martılara attık. Son bir lokmayı martılara atayım derken bize attı. Sonra aldı elimden hoopp kendi yedi. Zamanın nasıl geçtğini bizde anlamadık. Dönerken son kelimesinden 10 sn sonra uyudu. O kadar yoruldu ki. 17:30 da başladığı uykusu gece 10 dan sonra bitti. Gece uyuması 2 yi buldu. Ne ayıp bana, 3,5 yaşındaki çocuğum bu saatlere kadar ayakta.
Pazar ise oğlumla babası çıktılar bir ara parka. Ben konsolun içini derledim topladım. Daha 3 çekmecem var evde düzenlenmesi gereken. 3 cicimiz oldu şimdiden ev alınca yeni evimizde kullanmak üzere saklanan. Onları aldım başka bir dolaba ayrı koydum. Akşam olmadan yine lahana sarması yaptım. Bir de oğlum yese. Sarmayı çok seven oğlum lahanayı yemiyor. Kuzumu yıkadım. Şimdi uyuyor. Yine direndi ya uyumaya. Karnı acıkmış. Sırf uykuyu dağıtma stratejileri bunlar.
İyi bir hafta olması dileğiyle, hepimiz için....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder