Meğer

Meğer sandığımdan da heyecanlı bir ben varmış içerde. Göz önünde olmayı gerçekten sevmiyormuşum. Vitrinimin değil de beynimin, yüreğimin  zengin olması  alakadar ediyormuş beni. Meğer, samimi tek bir yorum, bir gülüş, hayran bir bakış en pahalı hediyelerden daha onur vericiymiş. En üst düzey yöneticilerin ünvanlarından sıyrılarak baktıkları gözleri, tetkikten uzak olunca nasıl  farklı bakabiliyormuş. Takdir içten yapılınca nasıl da yerini buluyormuş. Ve ben aslında babamı ne kadar çok özlüyormuşum. Bugün en çok yanımda olmasını, yaşasaydı  ilk arayacağım insanın babam olacağı gerçeği içten içten oyuyormuş beni.

Peki ben ne yaptım. Sergi açılışı bitti, dizlerimin bağı çözüldü, kalp atışlarım düzeldi. Aşağıya indim, terasa çıktım. Hakkı'mı aradım. İyi-kötü her anımda yanımda olan, bazen didiştiğim, bazen omzuna yaslanıp ağladım, deprem olduğunda kolunun altına saklandığım, beni hep koruyacağına inandığım kara çalımı aradım.Anlattım, anlattım rahatladım. Fotoğraf yarışmasında diğer dereceye giren fotoğrafları da anılarımda saklamak üzere günlüğümüze ekledim. Yalnız içimi kemiren diğer bir gerçeği de buraya yazmazsam rahatlayamayacağım. Herhangi bir bireyin başarısı, etrafındaki diğer bireyleri neden rahatsız eder, insanları başarısından ötürü tebrik etmek bu kadar eziyet veren bir duygu mudur, eylem midir?. Ki, öyle olduğunu hiç düşünmüyorum, çevremdeki herhangi birinin (her gün yüz yüze gelmek yeterlidir)  başarısını  tebrik etmekten gocunmam. Allahım şaşırtmasın, gocunanlardan etmesin. Ayrıca bu güzel organizasyonda yanımda kara kedim vardı. Yüreği dünya iyisi  yöneticim Ece Hanım vardı. Diğer sevdiğim 3 arkadaşım da gelecekti ama tadilat nedeniyle kot giyiyor olmaları resepsiyona katılmalarına engel oldu. Allahım bu bürokrasi ne zaman vaz geçer boğazımıza sarılmaktan.