Meraklı Minik dergisinin Mart sayısını aldık. Pazar günü, dün gece meraklı meraklı kestik yapıştırdık, okuduk, boyadık.
Oğlumla aşkımız maksimum düzeyde. Eve gittiğim anlarda önce ben O'na sarılıyorum, öpüyorum, kokluyorum... Benden kaçıyor, umursamıyor ilk anlar. Yemeğimizi yerken daha onu yapalım şunu yapalım diye başlıyor. Sonrasında hep tepemde hep tepemde.
Hala beni babası ile paylaşmak istemiyor. Geçenlerde babasına iltifat ettim, yüzü düştü, kaşlarını çattı bana. İlk aşk ve ilk rakip durumu mu acaba yaşadığımız :)
Dün akşam eve giderken serviste yol bitmedi. Bu pazartesi akşamları daha da özleyerek gidiyorum sanki eve.
Bugünlerde kendimi bir yokuş çıkıyor gibi hissediyorum. Yokuş çıkarken illa terler ya insan, mutlak yorulur ya öyleyim işte. Sanki o tepeye çıkınca birden tak diye kesilecek bitecek gibi geliyor bu halim.
Teşrifat telaşesi içindeyiz. Hiç anlamadım, anlamayacağımda.... Kapattım tüm duyularımı gereksiz harcanan insan emeklerinin izahına. Olamaz çünkü izahı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder