Çağan 5 yaş

5 sene önce.... Odada yatıyorum. Yağmurunu sesini hiç unutmuyorum. Şakır şakır derler ya, öyle çok yağmıştı ki. 18 Nisan Çarşamba 2007... Beni başkalaştıran, "uğrunda olmanın" gerçek manası ile tanıştığım gün. 9 ay boyunca adım adım yaklaşmış olsam da anneliğe, oğlumu gördüğüm o ilk an "bu çocuk benim mi?" diye sormuştum kendime. Kucağıma ilk aldığımda ise, sanki hep anneydim. İyi ki doğdun ÇAĞAN'IM...

İnsan çocuğuna dair çok şey anlatabilir ve yazabilir. En süslü, en alamlı cümleler ile betimleyebilir de. Ama dönüp okuduğunda yetmez, eksik gelir okudukları söyledikleri. Susmaz bu yüzden. Anne olan iki kadın ilk kez karşılaştıklarında dahi onlarca şey konuşabilirler azıcık  samimiyetle bile. Mesela takip ettiğim bir dolu anne bloğu var. Sırf kendimden bişeyler bulduğum için okuduğum.

 

Ben yazamıcam şimdi uzun uzzunn. İlk paragrafa koydum geçen yıl ki hislerimin aynısını, not etmiştim bir köşeye.  Değişmediler çünkü, değişmeyecekte. Yukarıdaki paragrafı aldım bir de mail ile Çağan'a gönderdim, cc'ye de babasını ekledim. Okusunlar. Çağan 2 sene sonra tabi.

 

Dün akşam doğum günü kutlamasında ne giymemi istediğini, saçımın şeklini belirledi :). Benim doğum günümde de  hediyesi görülmeye değerdi. Babasına ait el koyduğu küçük boy parfümü. Birlikte kullanabilirmişiz. Sürprizmişşş. Hoş kendininde kullandığı yok işte ya, babasının ya, bir de minik boy ya onun oluvermişti o parfüm.

 

Yine yağmurlu bir gün. Fotoğraf makinem niye yanımda değil diye apartmanın kapısından çıktığım andan bu yana kızıyorum kendime. Öyle son dakikacıyım ki. Bu sabah 8 dk da evden cıktım. Sabahaları erkenden uyanıp, camın önünde kahvesini yudumlayan insanlara hayret ediyorum, bazen imreniyorum. Ama sonunda hep aynı noktaya geliyorum. Öyle dakikalar öncesinden hazır olmak geriyor beni. Oysa ki Hakkı da tam tersi. Dakikalar önce hazır olur, vaktinden önce olması gerektiği yerdedir hep. Hey allahım aşk böyle bişey işte, gül gibi geçiniyoruz biz...