Bayram telaşı, kalabalığız derken, şekerin, çikolatanın ucu kaçtı. Annemdeki son gün, gece 2 de başladın kusmaya. Sabah ezanında hala uyanıktık. Kaç çarşaf gitti sayamadım. Ama keyfin hep yerindeydi. Sabah kahvaltıda tekrar kusunca iyice halsizleştin. Yanımıza 2 dilim ekmek alıp yola çıktık. Uyuyana kadar böyleydin. Benim küçük oğlum iyice halsizleşti. Konuşmaya mecalin yoktu. İyimisin dedim. "Evet anne" diye bir fısıltı. Bursa'ya 15 dk kala uyandın. Neredeyse ekmeğin tamamını bitirdin. Kuzenlerini de görünce yeniden keyiflendin. Doya doya oynadınız.
Çağan'ıma not: Annecim bundan sonra bilgisayarı yanıma alacağım. Yaşadıklarımızı unutmadan yazacağım. İnternet olmasa dahi kopyasını saklayıp, bloğumuza sonradan ekleyeceğim. Çok içime sinmedi yazdıklarım. Sanki çok şey unutmuşum gibi geliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder