Bu gece televizyonda bir programı izlerken geldi aklıma bunlar. Yaşadığı coğrafyaya göre insan aslında her insan. Nil nehrinin kollarını anlatıyorlar, o sırada bir çoban çocuk, keçilerle görülüyor. Uçsuz bucaksız bir sarılık var sadece. Alabildiğine çöl. Bu çocuğun gördükleri belkide bundan ibaret bu yaşına kadar dedim kendi kendime. Hayalleri var mı? Varsa ne diye? öyle merak ettim ki. Hani biz şehirli insanlar için o kadar çok hayal kurduran kare var ki hayatımızda. Bunların arasında elbet marifet değil hayal kurmak. Asıl hayal oralarda kurulabilen midir acaba. Zaten bizlerin hayalleri bile birbirimizinkilerine çok benzemiyormu. Çok sandığımız, kendimizi şanslı sandığımız bu şehirlerde aslında hapsolmuşuzda biz mi farkında değiliz acaba. Kış geldiğinden beri camları her açtığımda havayı içime çekebiliyormuyum ki ben.
İnsan elindekilerle değil de, olmayanları düşünüp mutlu olmayı öğrenebildiği an mı? mutludur acaba. Bir seminerde dinlemiştim, hayallerin sınırı olmamalı diye. Oysa nasılda çerçeveli kopya bizimkiler.
Sevgili Oğlum,
Geçen akşam tiramisu yapmıştım. 2'şer dilim yedin. Hoop bitiverdi. Bu gece yine istedin. Bitti oğlum ama kekin üstüne sürdüğümüz, senin yaptığın muhallebiden hemen yapayım mı sana dedim. Kendi kendime sesli düşünüyordum, ablam kaç kaşık şeker, un demişti diye. Cevabını sen verdin. 3 kaşık un, 5 kaşık şeker. (Yurcan teyzenden alıp tarifi 2 gece önce beraber yapmıştık) Bak cici annen olsa nederdi sana bunu duyduğunda; "ah ne akıllısın sen cici annnem". Pişirdim. Yemedin...:-)
Her gün değişiyorsun, bizi de değiştiriyorsun. Arabaları çok seviyorsun. Kutunun altına legolarından koyup, 4 tane tekerlek yaptın. Nasılda heyecanla gösterdin bu gece bize. Süt kokulu oğlum. Bak uyudun, anne gelip yanına koklayıp, tekrar bilgisayarın başına geçti. İnşallah 2011 yılı da, 2010 gibi yeniliklerle, başarılarla dolu olur. Değişimleri yaşarken sancılansakta arada, sonu hep yine mutluluk olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder