Ait olduğum yer burası değil. Mutlu hiç değilim. Sadece önüme gelen üç beş sıradan işe bakıyorum geçip gidiyor. Kaç kişi yaptığı işi seviyordur diye merak etmiyorum bile artık. İstisnalar hariç kimsenin sevmediğini biliyorum.
Peki ben ne zaman gidebileğim buralardan. Ne zaman mutlu olacağım işi yaparken, huzur duyacağım...
Zaten hiç bir zaman çalışan anne olmayı da istememiştim. Çocuğunu büyütürsün istiyorsan çalışırsın. Elbet herkesin elinden gelecek bir iş vardır. Çocuk yollarda, sen buralarda... Yaşına gelmeden çocuğunu kreşe vermek zorunda olan aileler bile var. Ne zor bir şey...
Zaten son zamanlarda haifi hafif dürtüyordu bu beni. Bugün iyice tavan yaptı. Artık birbiriyle hiç örtüşmeyen akıllardan bıktım. Kendiyle çelişen alimlerden ! de bıktım. Hiç tadım kalmadı bugün için hiç. Dayatmalardan da yoruldum. İnsanların anlamsız şeylerin peşinden koşmasını görmekten, bu kadar burnuma sokulmasından da bıktım. Bazen gerçekten seçme şansımız olmuyor hiç hem de hiç.
Bugün bıraksam başka bir yol seçsem yine çok taş çıkacak önüme biliyorum. Ya o zaman da bu tarz cümleler sarf edersem. Ne anlamı kalacak benim düzenimi değiştirdiğimin.
Hafta sonu Bursa'dan misafirlerimiz olacağından, bu gece ve yarın kafamdaki tüm olumsuz ve değersiz düşüncelerin uçup gitmesini diliyorum. Allahım lütfen, sen beni ve tüm sevdiklerimi başta oğlum, eşim ve ailem olmak üzere hepimizi iyiliklerle karşılaştır. Baş edemeyeceğimiz dertlerimiz olmasın.
Etsy, bambiler. Baykuş bitince sırada bambiler var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder