Gece, Merve, gecemsi sabah

Kış'ın tek zor gelen yanı bu işte. Sabah kalkmak zor hatta sabah olduğunu anlamak zor. Yukarıdaki foto sabah 7 de çekildi. Hatta kalktığımda daha da karanlıktı etraf, ayılıp kendime gelene kadar aydınlanmış hali.

Babamız döndü çok şükür. O'nun yokluğunda Merve biz de kaldı. Nasıl özlemişim kız-kıza muhabbeti. Bekarlığımda öyle dolu dolu yaşadım ki, kız arkadaşlar ile vakit geçirmeyi. Çok iyi iki dostumu Bursa'da bıraktım geldim buralara. Ama evlenene kadar her haftasonu, gezme, eğlenme, alışveriş, muhabbet harla gürleydi. Evlenince işin rengi değişiyor istemedende olsa. Hele çocuk olunca, öyle kafana göre değil o küçük zatın bünyesine göre planlar yapıyorsun. Yine bebekken nispeten daha kolay, emzir uyut oh en az 2 saatin var. Ama olsun, "çocuktan sonra hayatım böyle değişti, şöyle zorlaştı" şeklinde buhranlarım olmadı, olmaz da inşallah. Biliyordum zor olduğunu, çünkü bir yaz ablamlarla tatile gidince ben kahvaltımı bitirdiğimde ablamın henüz başlamış olması bana çok şey anlatmıştı. Bu bir düzen çünkü, bakımı ile uzun süre sana muhtaç olan yavrunun ihtiyaçları tabi ki öncelikli olacak, ve de kıymetli.

Merve diyordum, kız arkadaş diyordum konu geliverdi yine çocuğa... İzmir'e geldiğimden bu yana ikinci kaçamak oldu bana. Ne güzel sohbet ettik, güldük, dedikodu yaptık. En son aylarrr önce Fatmanur, Elçin ve Burcu ile yapmıştık böyle keyifli kızlar gecesini. Merve'den söz aldım sayılır. O evlenmeden bir kez daha gelecek bize. Kadirşinas oğlum, babasının aldığı minik el fenerlerinden kırmızısını Merve'ye hediye etti. Merve ablası oynadı ya O'nunla, kıymet gösteriyor işte o minicik yüreğiyle.