Dün ablam ve ben çocuklarımızı da alıp Forum'a gittik. Üç bağırış, 5 gülüş 3 çocukla sanki cephede gezmeye çalıştık. Gezmekten değil bizim bücürlere laf anlatmaktan yorulduk. Sude ile Çağan bir oldular Sarpım yalnız kaldı. Dönerken Sarp döktü içini; "Çağan ben Şudeyi çok uzak bi yere göndericem oyada bıyakıcam, hiç şevmiyoyum... Ah güzel çocuğum şimdi kardeşe uyuz olma vakti haklısın. Bundan 10 sene sonra ablanın sesini duymadan bir günün geçemeyecek. Kardeş hayatın bir döneminde en gıcık olunandır evet. Ama o vakit kendini tamamladığında da en vazgeçilmezin oluyor.
Tam Forum'dan çıkacaktık ki, yerde duvara yaslanmış küçük bir oğlan çocuğuna gözüm ilişti. Çocuk korkmuş belli, o soğukta neden yerde bir başına otursun. Eğildim sordum annen-baban nerede diye. Çocuk bomboş gözlerle bana bakıyor, konuşmuyor, yanakları soğuktan al al olmuş. Çocuk ne dersek cevap vermiyor. Acaba ayabancı mı dedim, anne-baba nerde diye sorunca başladı konuşmaya. ama ingilizce değil. Önce İtalyan sandık papa papa deyince. Meğer almanmış. 5 yaşında. Aldık güvenliğe götürdük. Meğer 2 saattir ailesi arıyormuş. Forum nasıl kalabalık. Yavru oturmuş yerde ne kadar zamandır öyle bilmiyoruz tabi. Sonra dayısı geldi aldı, zaten dayıyı görünce o korkmuş yavrunun yüzünde güller açtı. Biz tam güvenliğe gidelim derken Sude'nin sınıf arkadaşı ile babasını görmemiz ise mucize gibiydi. Baba almancayı çok iyi biliyor, çocukla bir güzel o anlaştı zaten. Sarp çocuğu güvenliğe götürürken soruyor hangi takımlısın diye, hey allahım Sarp işte farkında değil ki bişeyin.
İnsanın çocuğunu kaybetme korkusu tarifsiz bir duygu. Geçen seneydi, Tansaştaydık. Bir ara gözümün önünden kaybolmuştu. Çağan'a seslendim seslendim sesini çıkarmamıştı. 1 dk da olsa o dehşeti yaşadım. Peynirlerin önündeki reyonda görünce ağlamaya başlamıştım o panikten. 1 sn bile ayırmayacaksın gözünden. Bazen 1sn o kadar o kadar uzun bir süre ki bir anın yaşanması için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder